«Έφυγε» ο αγαπημένος γιατρός

ΑΠΕΒΙΩΣΕ Ο ΓΝΩΣΤΟΣ ΝΕΥΡΟΧΕΙΡΟΥΡΓΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΞΗΡΟΛΙΜΝΗ ΚΟΖΑΝΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗΣ

Έφυγε ξαφνικά από την ζωή χθες το πρωί ο γνωστός νευροχειρούργος Χρήστος Αντωνιάδης σε ηλικία 62 ετών, ο οποίος καταγόταν από την Ξηρολίμνη Κοζάνης. Η είδηση του θανάτου του αγαπημένου σε όλους γιατρού, συγκλόνισε φίλους γνωστούς αλλά και στο σύνολο της την κοινωνία, που έχασε έναν σημαντικό άνθρωπο ο οποίος προσέφερε απλόχερα, στην επιστήμη, στην ποντιακή παράδοση και τον τόπο του.

Ο άνθρωπος που ξεχώρισε και αγαπήθηκε για την αυθεντικότητα του χαρακτήρα του, την ισχυρή προσωπικότητα, την ειλικρίνεια του και την σεμνότητα που τον διέκρινε, θα ζει πλέον στις καρδιές όλων όσων τον γνώρισαν και δέχτηκαν την επιστημονική του γνώση, τις ιατρικές του υπηρεσίες και την βοήθεια του.

Η νεκρώσιμος ακολουθία, του λάτρη της ποντιακής γλώσσας, θα ψαλλεί σήμερα  Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013, στις 12 το μεσημέρι, στο  εξωκλήσι της  Ζωοδόχου Πηγής, στο κτήμα της οικογένειας στη γενέτειρα του, την Ξηρολίμνη.

Ο μεγάλος στιχουργός και διακεκριμένος νευροχειρούργος Χρήστος Αντωνιάδης, αποτέλεσε καμάρι του νεότερου Ποντιακού Ελληνισμού τόσο ως σπουδαίος επιστήμονας στην Ιατρική όσο και ως στιχουργός που είχε την μοναδική ικανότητα να περιγράφει σύγχρονες μορφές ζωής και καταστάσεις μέσα από αυθεντικά ποντιακά στιχουργήματα.
Ο γνωστός νευροχειρούργος, δεν έκοψε ποτέ  τις ρίζες με το ποντιακό παρελθόν του, η μόνιμη αγωνία του ήταν να μην εξαφανισθεί η ποντιακή διάλεκτος, συνεχίζοντας να γράφει με  στόχο να παραμείνει ζωντανή η «ποντιακή λαλιά».

Παράλληλα με την εξάσκηση του ιατρικού επαγγέλματος, συνέχιζε να επισκέπτεται τον τόπο καταγωγής του κάθε Σαββατοκύριακο, ενώ έδινε πάντα το παρόν σε εκδηλώσεις Ποντίων, ημερίδες, συνέδρια και δεν ήταν λίγες οι φορές που ήταν  κεντρικός ομιλητής. Ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στον κόσμο, όχι μόνο γιατί κατάφερε να σώσει πλήθος ασθενών, αλλά ήταν και η ψυχή στις παρέες, με χαμόγελο και κέφι, τραγουδούσε, διασκέδαζε και χαιρόταν την κάθε στιγμή.

Ο Χρήστος Αντωνιάδης ήταν επίκουρος καθηγητής Νευροχειρουργικής Κλινικής Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θράκης. Γεννήθηκε στην Ξηρολίμνη της Κοζάνης και σπούδασε στην Ιατρική Σχολή της Θεσσαλονίκης. Το 1976 μετέβη στην Γερμανία όπου σαν εσωτερικός βοηθός της νευροχειρουργικής κλινικής του Πανεπιστήμιου ULM της Γερμανίας, όπου και εκπαιδεύτηκε εντατικά στην μικροχειρουργική και στη νευροδιαγνωστική. Ανέλαβε μέρος της διδασκαλίας των φοιτητών και της επιστημονικής έρευνας στο πανεπιστήμιο. Περάτωσε τη συγγραφή της διδακτορικής του διατριβής με θέμα «Μικροχειρουργική αντιμετώπιση ανευρισμάτων εγκεφάλου». Μετά τη στρατιωτική του θητεία στην Ελλάδα επέστρεψε στην Γερμανία όπου το 1982 αναγορεύτηκε διδάκτορας του Πανεπιστημίου. Εκλέχτηκε Λέκτορας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης το 1992 και το 1998 επίκουρος καθηγητής ΑΠΘ. Τα τελευταία χρόνια εργαζόταν ως Νευροχειρουργός στο «Ιατρικό Διαβαλκανικό Κέντρο Θεσσαλονίκης». Με δική του επινόηση στη Νευροχειρουργική Κλινική του ΑΠΘ υπό την διεύθυνση του καθηγητή κ. Φάρογλου και όλων των συνεργατών της κλινικής ανέπτυξε νέα μέθοδο στην αντιμετώπιση των χρόνιων υποσκληριδίων αιματωμάτων με αποτέλεσμα την ελαχιστοποίηση των υποτροπών και τον μηδενισμό της θνητότητας. Η μέθοδος αυτή σήμερα αποτελεί μια βασική μέθοδο στην αντιμετώπιση των χρόνιων υποσκληριδίων αιματωμάτων.

Το συγγραφικό και ερευνητικό του έργο περιλαμβάνει περισσότερες από 150 εργασίες, που έχουν ανακοινωθεί σε διεθνή και ελληνικά επιστημονικά συνέδρια ή έχουν δημοσιευτεί σε δύο διεθνή συνέδρια.

Ασχολήθηκε με την ποντιακή μουσική γράφοντας ποντιακούς στίχους, οι οποίοι μελοποιήθηκαν και τραγουδήθηκαν από καταξιωμένους πόντιους καλλιτέχνες. Είχε συμμετάσχει στην ποντιακή δισκογραφία με κατ’ εξοχήν δικά του τραγούδια σε 7 δίσκους.

Η πρώτη του ποιητική συλλογή «Κατάθεση ψυχής» μελοποιήθηκε από το Χρήστο Χρυσανθόπουλο και έγινε δίσκος στον οποίο συμμετείχε ως ερμηνευτής ο Στέλιος Καζαντζίδης.

Η λογοτεχνική πλευρά ενός νευροχειρούργου

Με σύνθημά του «Η ποντιακή διάλεκτος δεν έχει το κουράγιο να πεθάνει», για 15 και πλέον χρόνια έγραφε στίχους στα ποντιακά, μεταφέροντας ουσιαστικά τα βιώματα που «εισέπραξε» πριν από χρόνια από τη γιαγιά του, με έναν και μοναδικό σκοπό: «Να μη χαθεί η γλώσσα μας. Αυτός είναι άλλωστε και ο μοναδικός λόγος που ασχολήθηκα με τη στιχουργική. Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι όταν μια γλώσσα-διάλεκτος δεν διδάσκεται στα σχολεία, είναι καταδικασμένη να πεθάνει. Και δεν θέλω να συμβεί αυτό στα ποντιακά» σημείωσε πριν από μερικά χρόνια. Το 2009 κυκλοφόρησε το άλμπουμ «Πισάγκωνα δεμένος» (έχουν προηγηθεί ακόμη τέσσερις δίσκοι) με τις συμμετοχές του Κώστα Σιαμίδη στη λύρα, του Γιώργου Στεφανίδη στο τραγούδι και του Γιάννη Πολυχρονίδη στο νταούλι, ένα άλμπουμ που «πατάει» στα παραδοσιακά ακούσματα του Ανατολικού Πόντου.

Αυτή όμως δεν ήταν η πρώτη επαφή του Χρήστου Αντωνιάδη με τη μουσική. Όλα άρχισαν από ένα ταξίδι του στον Πόντο, στην Τραπεζούντα συγκεκριμένα, στα χωριά των παππούδων του.

Η παρότρυνση ήρθε λίγο αργότερα από τον κορυφαίο δεξιοτέχνη της ποντιακής λύρας Χρήστο Χρυσανθόπουλο. Η πρώτη ποιητική συλλογή του Χρήστου Αντωνιάδη «Κατάθεση ψυχής» μελοποιήθηκε από τον Χρυσανθόπουλο, ενώ συμμετείχε, ως ερμηνευτής, ο Στέλιος Καζαντζίδης.

Ήταν τραγούδια που μιλούσαν για τις αλησμόνητες πατρίδες και τα βάσανα της προσφυγιάς, αναφέρονταν σε κοινωνικά ζητήματα της εποχής μας και υμνούσαν τις ανθρώπινες σχέσεις και τον έρωτα.
Εκτός από στίχους, ο Χρήστος Αντωνιάδης είχε μεταφράσει και τη «Μήδεια» του Ευριπίδη στην ποντιακή διάλεκτο.

 Καλό σου ταξίδι φίλε γιατρέ...