Σωπαίνουμε για να ανήκουμεΤης Χριστίνας Κολοκοτρώνη,Ολιστικής Θεραπεύτριας & Συμβούλου Αυτοβελτίωσης (Diploma Coaching)

Δεν σωπαίνουμε επειδή δεν έχουμε τι να πούμε. Σωπαίνουμε για να ανήκουμε.

Από νωρίς μαθαίνουμε ότι η αλήθεια έχει κόστος. Όταν λες αυτό που σκέφτεσαι,

χαλάς την ατμόσφαιρα. Όταν λες αυτό που νιώθεις, γίνεσαι δύσκολος. Όταν

επιμένεις, χαρακτηρίζεσαι υπερβολικός.

Η κοινωνική επιβίωση περνά μέσα από τη σιωπή.

Έτσι αρχίζεις να προσαρμόζεσαι. Να λες «είμαι καλά» ενώ δεν είσαι. Να

αποφεύγεις τις συγκρούσεις. Να μετράς τις λέξεις σου. Να σκέφτεσαι πρώτα πώς

θα ακουστείς και μετά τι θέλεις να πεις.

Σου μαθαίνουν ότι η ευγένεια είναι πιο σημαντική από την ειλικρίνεια. Ότι το να

μη φέρνεις τους άλλους σε δύσκολη θέση είναι αρετή. Ότι η ηρεμία της ομάδας

προηγείται της αλήθειας του ατόμου.

Και κάπου εκεί, χωρίς θόρυβο, η αποδοχή γίνεται πιο σημαντική από την

αυθεντικότητα.

Χτίζεις εικόνα. Του καλού ανθρώπου. Του λογικού. Του ώριμου. Του «δεν

δημιουργώ προβλήματα».

Η εικόνα αυτή σε προστατεύει. Σε κάνει αρεστό. Σε κρατά μέσα. Αλλά έχει τίμημα.

Με τον καιρό συμβαίνει κάτι παράδοξο: βρίσκεσαι ανάμεσα σε ανθρώπους, αλλά

αισθάνεσαι μόνος. Σε εκτιμούν, αλλά για αυτό που δείχνεις. Σε εμπιστεύονται,

αλλά όχι εσένα ολόκληρο.

Γιατί αυτό που είσαι, το έχεις μάθει να το κρατάς πίσω.

Δεν είπες ότι πληγώθηκες. Δεν είπες ότι θύμωσες. Δεν είπες ότι κουράστηκες. Δεν

είπες ότι διαφωνείς.

Κάθε φορά που σωπαίνεις για να μη χαλάσεις την εικόνα, χάνεις λίγο χώρο μέσα

σου.

Έτσι μαθαίνεις να ανήκεις, χωρίς να υπάρχεις πλήρως.

Το σώμα όμως δεν συμμετέχει σε αυτή τη συμφωνία. Η ένταση, το άγχος, οι

αϋπνίες, το βάρος στο στήθος εμφανίζονται χωρίς προφανή λόγο. Η αλήθεια που

δεν λέγεται, συσσωρεύεται.

Δεν εξαφανίζεται. Απλώς αλλάζει μορφή.

Και κάποια στιγμή γίνεται ξεκάθαρο: ο φόβος δεν ήταν η αλήθεια. Ήταν η

πιθανότητα της απόρριψης.

Ο φόβος ότι αν μιλήσεις, θα χαλάσει η σχέση. Ότι αν εκφραστείς, θα θεωρηθείς

πρόβλημα. Ότι αν φανείς όπως είσαι, μπορεί να μείνεις μόνος.

Όμως αν ανήκεις κάπου μόνο όταν κρύβεσαι, τότε δεν ανήκεις. Απλώς γίνεσαι

αποδεκτός υπό όρους.

Και κάποια στιγμή κουράζεσαι να ζεις έτσι. Να φιλτράρεις τον εαυτό σου. Να

συρρικνώνεσαι για να χωρέσεις.

Η αλήθεια μπορεί να χαλάσει την εικόνα. Μπορεί να ενοχλήσει. Μπορεί να

κοστίσει.

Αλλά είναι ο μόνος τρόπος να μη χαθείς εσύ.