Ήταν το "βουνό" τους. Το στήριγμα τους. Λόγια που τσακίζουν από την κόρη του οδηγού από την Πτολεμαΐδα που έχασε τόσο άδικα τη ζωή του...

Σήμερα αποχαιρετούμε έναν άνθρωπο που δεν ήταν απλώς πατέρας. Ήταν δύναμη , στήριγμα ,χαμόγελο,φως . Ο πατέρας μου έφυγε ξαφνικά, όπως ζούσε πάντα μέσα στη διαδρομή, μέσα στη δουλειά του, εκεί όπου κάθε μέρα χάριζε σε δεκάδες ανθρώπους ένα χαμόγελο, μια κουβέντα, ένα τραγούδι. Ηταν οδηγός λεωφορείου , αλλά στην πραγματικότητα ήταν οδηγός χαράς. Ήξερε να σηκώνει τη διάθεση ακόμα και των πιο κουρασμένων επιβατών. Με τα αστεία του , με τη ζέστη καρδιά του ,με εκείνη την αστείρευτη καλοσύνη που μόνο οι αληθινά μεγάλοι άνθρωποι έχουν. 

Ηταν ένας γίγαντας στο σώμα,μα παιδί στην ψυχή. Δυνατός εργατικός, ακούραστος , αλλά με αγνή,καθαρή καρδιά μια καρδιά που χωρούσε όλους όσους αγαπούσε. Ηταν ο άνθρωπος που ήξερε να σηκώνει τους άλλους κι ας κουβαλούσε ο ίδιος βάρη που δεν έλεγε ποτε.

Για εμένα ηταν το βουνό μου. Η αδυναμία μου και μαζί η δυναμη μου . Ο άνθρωπος που σε κάθε στιγμή ηταν διπλα μας με αγάπη, με χιούμορ, με εκείνο το χαμόγελο που έσβηνε κάθε φόβο. Η απουσία του αφήνει ένα μεγάλο κενό. Αλλά η παρουσία του αφήνει κάτι ακόμα μεγαλύτερο: τις αναμνήσεις που θα μας συντροφεύουν για πάντα. Τις στιγμές που γελάσαμε, τα λόγια του , τις συμβουλές του , την αγκαλιά του . Όλα αυτά είναι ο θησαυρός μας και θα τα κουβαλάμε μέσα μας όσο ζούμε 

Ο πατέρας μου έφυγε, αλλά δεν χάθηκε. Γιατί άνθρωποι σαν εκείνον δεν χάνονται. Αφήνουν πίσω τους φως ,αφήνουν πίσω τους αγάπη, κι αυτά δεν σβήνουν ποτε .

Καλό ταξίδι μπαμπά. 

Σαγαπω . Η μικρή σου .