Γιατί οι Νέοι Σήμερα Δυσκολεύονται να Οραματιστούν το Μέλλον. Της Χριστίνας Κολοκοτρώνη, Ολιστικής Θεραπεύτριας & Συμβούλου Αυτοβελτίωσης (NLP Coaching)

 

Στη δημόσια συζήτηση επανέρχεται όλο και συχνότερα η ανησυχία ότι οι νέοι της σημερινής εποχής δυσκολεύονται να οραματιστούν το μέλλον. Πολλοί το ερμηνεύουν ως έλλειψη φιλοδοξίας ή αδυναμία ανάληψης ευθύνης. Ωστόσο, όταν εξετάζουμε προσεκτικά το κοινωνικό και πολιτισμικό πλαίσιο, η εικόνα γίνεται πιο σύνθετη και πολύ πιο κατανοητή.

Οι νέοι μεγάλωσαν σε περιβάλλον συνεχών ανατροπών: οικονομική αστάθεια, αβεβαιότητα στην αγορά εργασίας, κοινωνικές μεταβολές, ψηφιακή υπερφόρτιση. Αυτές οι συνθήκες επηρέασαν βαθιά τον τρόπο που αντιλαμβάνονται το μέλλον. Το όραμα απαιτεί σταθερό έδαφος και η βάση αυτή κλονίστηκε επανειλημμένα στη χώρα μας τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια.

Στο επίπεδο της κουλτούρας, παρατηρείται αποδυνάμωση της συνέχειας ανάμεσα στις γενιές. Οι παλαιότεροι είχαν συγκεκριμένα «μονοπάτια ενηλικίωσης»: επαγγελματικές σταθερές, κοινωνικούς ρόλους, κοινότητες που υποστήριζαν την πορεία προς την ωριμότητα. Σήμερα, πολλά από αυτά τα στήριγματα λείπουν ή έχουν υποβαθμιστεί. Η νέα γενιά καλείται να χαράξει δρόμο χωρίς σαφή μοντέλα, μέσα σε κοινωνία που συχνά στέλνει αντιφατικά μηνύματα: «να είσαι δημιουργικός», αλλά «να βρεις και κάτι ασφαλές», «να ρισκάρεις», αλλά «να μην αποτύχεις».

Παράλληλα, οι νέοι φέρουν έντονη ευαισθησία σε ζητήματα που οι προηγούμενες γενιές συχνά παρέβλεπαν: δικαιοσύνη, ισότητα, ψυχική υγεία, ποιότητα ζωής. Αυτή η ευαισθησία, αν και αποτελεί ισχυρό ηθικό πλεονέκτημα, δεν συνοδεύτηκε από επαρκή κοινωνικά εργαλεία ώστε να μετατρέπει την ανησυχία σε δράση. Το σύστημα δεν προσαρμόστηκε στον νέο τρόπο σκέψης· οι νέοι αναζητούν νόημα και η αγορά προσφέρει κυρίως επιβίωση.

Το αποτέλεσμα είναι ένα αίσθημα «θολού ορίζοντα». Δεν πρόκειται για αδιαφορία, αλλά για πολιτισμική κόπωση. Για μια γενιά που ενηλικιώθηκε βλέποντας τις προσπάθειες των μεγαλύτερων να μην ανταμείβονται επαρκώς και άρα δυσκολεύεται να πιστέψει ότι ο προσωπικός κόπος οδηγεί σταθερά κάπου καλύτερα.

Η λύση βρίσκεται στην ανασύνδεση. Χρειάζεται να ξαναχτίσουμε γέφυρες: ανάμεσα στις γενιές, ανάμεσα στην παράδοση και τη σύγχρονη ζωή, ανάμεσα στην κοινωνία και τις πραγματικές ανάγκες των νέων. Να δημιουργηθούν χώροι όπου η νεολαία μπορεί να συμμετέχει, να προτείνει, να εκφράζεται, να αναλαμβάνει ρόλο.

Οι νέοι έχουν δυναμικό. Έχουν ηθική. Έχουν ιδέες. Το ζητούμενο είναι να βρουν το πλαίσιο όπου αυτές οι ιδέες θα αποκτούν μορφή και προοπτική.

Η ευθύνη της κοινωνίας μας είναι να καλλιεργεί το έδαφος όπου τα όνειρα των νέων βρίσκουν χώρο να γεννηθούν, εξελίσσονται και αποκτούν προοπτική. Το όραμα ανθεί όταν αφήνουμε μια γενιά να δημιουργήσει το δικό της μονοπάτι.