Ζούμε σε μια εποχή όπου ο άνθρωπος έχει μάθει να τρέχει διαρκώς, να προλαβαίνει, να αποδεικνύει, να εξαντλείται.
Και κάπου ανάμεσα στις λίστες, στα ραντεβού και στις υποχρεώσεις, χάνεται εκείνη η απλή, ιερή πράξη του να είσαι παρών, πρώτα στον εαυτό σου και μετά στον άλλον.
Η σύγχρονη κόπωση δεν είναι μόνο σωματική. Είναι ενεργειακή και ψυχική. Είναι το αποτέλεσμα ενός τρόπου ζωής που μας μαθαίνει να λειτουργούμε αλλά όχι να νιώθουμε.
Μπαίνουμε σε σχέσεις κουρασμένοι, διψασμένοι, με την ελπίδα ότι ο άλλος θα μας γεμίσει.
Όμως καμία σχέση δεν μπορεί να κρατήσει όταν η βάση της είναι η έλλειψη.
Η συντροφικότητα δεν είναι θεραπεία του κενού, είναι συνάντηση δύο ψυχών που έχουν αρχίσει να θεραπεύονται μόνες τους.
Όταν ο καθένας αναλαμβάνει την ευθύνη της δικής του ενέργειας, όταν μαθαίνει να ρυθμίζει το σώμα, το συναίσθημα και τη σκέψη του, τότε το «μαζί» παύει να είναι εξάρτηση και γίνεται συμπόρευση.
Η εποχή της κόπωσης μάς ζητά να αλλάξουμε τον τρόπο που σχετιζόμαστε.
Όχι να ψάχνουμε τον τέλειο άνθρωπο, αλλά να ξαναμάθουμε να είμαστε άνθρωποι διαθέσιμοι, ειλικρινείς, παρόντες.
Η αγάπη δεν χρειάζεται υπερανάλυση. Χρειάζεται χώρο, ανάσα και πρόθεση.
Να βλέπεις τον άλλον χωρίς μάσκα και να επιτρέπεις να σε δει χωρίς τη δική σου.
Εκεί, μέσα στην απλότητα αυτής της αυθεντικότητας, ξαναγεννιέται η χαρά.
Κι ίσως εκεί να βρίσκεται και η μόνη αληθινή θεραπεία:
να κουράζεσαι λιγότερο για να αποδεικνύεις
και να ζεις περισσότερο για να αγαπάς.
0 Σχόλια