«Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ» «Ελθέ και σκήνωσον εν ημίν». - Επικαλούμαι ταπεινά Προσευχές και Ποιητές σε μια παράκληση αρωγής για περισσότερο ΦΩΣ. - Φώτισε της δικαίωσης το «ανέσπερο φως». Φώτισε το ανείπωτο άλγος στις ψυχές των ανθρώπων. Φώτισε τον λογισμό της καρδιάς στο γογγυσμό της απώλειας. Φώτισε την αμφίσημη πλευρά των πραγμάτων στη Νέμεση. Μα πάνω απ’ όλα φώτισε το κοινωνικό απόσταγμα, παρήγορο συγκάτοικο στον ανθρώπινο πόνο -.
Πέρασαν σχεδόν δυο χρόνια από την τραγωδία των Τεμπών. Δυο χρόνια ΑΙΩΝΕΣ στ’ αναπάντητα ερωτήματα των συγγενών των θυμάτων. Δυο χρόνια ατελέσφορου αγώνα για να δικαιωθεί η μνήμη τόσων αθώων που χάθηκαν τόσο άδικα. Δυο χρόνια τυλιγμένα σε χιλιάδες σελίδες προανάκρισης, ανάκρισης, εκθέσεων, πορισμάτων και αμφισβητούμενων συμπερασμάτων, που τυλίγουν ένα δίχτυ απόγνωσης, στην αγωνία των συγγενών και εγείρουν μια βοή δικαιολογημένης αγανάκτησης στην Κοινή Γνώμη. Δυο χρόνια η ΟΔΥΝΗ συρμός σε δυο ράγες που σβήνουν στην ομίχλη των υποθέσεων και των πολιτικών αντιθέσεων.
Είπαμε «σ’ αυτόν τον Τόπο που ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα» όπως λέει και ο ποιητής, όλα να τα περιμένεις στον αέναο κύκλο του προβαλλόμενου ως ζωή. Όμως το ανθρώπινο δράμα, οι ανθρώπινες τραγωδίες, δεν μπορούν να μπαίνουν σε ισοζύγια ζωής. Δεν είναι αποδεχτό, δεν αντέχεται σε μια κοινωνία σκεπτόμενων πολιτών να χάνονται τόσες αθώες ψυχές και μάλιστα οι περισσότερες να είναι τα πιο ανθισμένα βλαστάρια της, η ομορφιά και η ελπίδα της και αυτή η κοινωνία να παρακολουθεί ενεής. Δεν μπορεί αυτός ο Τόπος να γεμίζει με ημερομηνίες φρίκης που τον σημάδεψαν οι τραγωδίες. Δεν γίνεται το πιο όμορφο κομμάτι της γης στον Κόσμο να ποτίζεται με φρέσκο αίμα αθώων παιδιών και εμείς να επιμένουμε στη βάσκανο μοίρα μας. Πρέπει κάποτε να καταλάβουμε ότι δεν πάει άλλο. Ότι οι ευθύνες δεν διαχέονται και χάνονται, αλλά συγκεκριμενοποιούνται σε υπευθύνους, σε ΕΝΟΧΟΥΣ, που αποδίδονται στη Δικαιοσύνη. Ως εδώ. ΩΣ ΕΔΩ τελεία και παύλα.
Κάποτε πρέπει να το πιστέψουμε και να το καταλάβουν οι πολιτικοί αγκιτάτορες αυτού του Τόπου, πως αυτός ο Λαός δεν είναι από αδρανή υλικά για να τον μεταχειρίζονται αναλόγως. Πολύ περισσότερο δε, δεν είναι αυτοί που οδύρονται στα μπαζωμένα χώματα, αναζητώντας με κομμένη την ανάσα τους, την καμένη απόχρωση των παιδιών τους για να την κηδέψουν. (Όχι κύριε, «αυτοί που μιλούν για μπαζώματα δεν είναι για τα μπάζα». Είναι αυτοί που αναζητούν τα χαμένα ΙΧΝΗ της αλήθειας. Και πέραν αυτού, πόσο μας τιμά σαν Λαό να μας αντιμετωπίζουν με τέτοια εκφορά λόγου, λες και απευθύνονται σε υποτακτικούς;).
Πάνε σχεδόν δυο χρόνια από την τραγωδία των Τεμπών. Δυο χρόνια μαρτυρίου για τους συγγενείς των θυμάτων. Δυο χρόνια στη σκιά, σκιές και αυτοί στο σκοτάδι. Γονείς, αδέλφια, ξαδέλφια, παππούδες, γιαγιάδες, θείοι, ένας ιστός που τους συνδέει όλους μαζί με το προσωπικό δράμα του καθ’ ενός. Ένα ανθρώπινο μοιρολόι που ξεχωρίζει η φωνή της Μάνας μέσα από τα χείλη της κ. Καρυστιανού: Για να είναι ΜΙΑ η φωνή όλων μας, χωρίς ταμπέλες και διακρίσεις για το έγκλημα των Τεμπών, αλλά και για όσα εγκλήματα το ακολούθησαν. Για την δικαίωση ΟΛΩΝ των νεκρών. Για να μη θρηνήσουμε άλλους νεκρούς. Για τα παιδιά μας. Για τη Δημοκρατία. Για το κράτος δικαίου που αξίζουμε. Για να έχουμε επιτέλους ΟΞΥΓΟΝΟ… Η φωνή της Μάνας της κάθε Μάνας που χάνει το Σπλάχνο της σ’ ένα λαβύρινθο μυστηρίου αλλά βρίσκει το κουράγιο να συμπαρασταθεί σε μια άλλη Μάνα που βίωνε το δικό της Γολγοθά και ας μην συνδέεται απαραίτητα με τον δικό της, λέγοντάς της: Δεν έχουν υπολογίσει το «Μάτι του Θεού».
Δυο τραγικές φιγούρες που τις αντάμωσε ο μυστηριώδης θάνατος του Βασίλη Καλογήρου, αλλά τις ένωσε η ίδια οδύνη της απώλειας των παιδιών τους. Αυτή η οδύνη που έκανε την ανώτατη Δικαστικό αναγνωρίζοντας τα ρούχα του παιδιού της στο σε αποσύνθεση σώμα του, να μιλήσει εκ μέρους του: Εσείς που με πετάξατε στα βουνά με τ’ άγρια ζώα καθώς και το κακόψυχο αφεντικό σας, άραγε τι τέλος θα έχετε; Με όλο το σεβασμό στο βαθύ πόνο της Μάνας και για το τέλος αυτών, μια άλλη Μάνα θα κλάψει. Και θα είναι αυτό, καταδίκη για κάθε Μάνα, όσο η Πολιτεία απλά θα πολιτεύεται χωρίς ακροαστικά. Όσο η Κοινωνία θα εισπνέει τις αναθυμιάσεις των πολιτικών οξειδώσεων. ΟΣΟ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΙ ΟΞΥΓΟΝΟ.
Μαγκλάρας Βασίλης 25/2/2025 magklarasvas@yahoo.gr
0 Σχόλια