Μας έταξαν έναν Παράδεισο. Στην κυριολεξία μας τον έδειξαν στο χάρτη. Αναπάντητο το ερώτημα αν μπορεί κάποιος να υποδείξει στο χάρτη τον Παράδεισο. Αλλά έμελλε να διαπιστώσουμε το γεγονός αυτό. Με το σακίδιό μας γεμάτη περιέργεια και το αυτοκίνητο γεμάτο βενζίνη, μαζί με την απόφαση για εξερεύνηση και την απορία στο πρόσωπο, ξεκινήσαμε να ανακαλύψουμε εκείνο που ορισμένοι περισσότερο προνοητικοί από εμάς τον κάνανε κτήμα τους. Ένας Παράδεισος κτήμα κάποιου. Ας είναι.
Στο δρόμο η κυκλοφορία καταπιεστική και το ζωνάρι των αυτοκινήτων θαρρείς ατέλειωτο, τύλιγε λες σαν τεράστιο ερπετό τον Παράδεισο. Το φίδι που ξεγέλασε την Εύα, σκέφθηκα. Μπορεί ο κάθε Παράδεισος να τρέφει και ερπετά. Κάθε λογής και γένους.
Θεωρούσαμε πως στις πύλες του θα αντιμετωπίζαμε την αναμενόμενη αυστηρή και δίκαιη κρίση, όπως ορίζουν οι γραφές. Όμως τις βρήκαμε ορθάνοιχτες. Παρέλειψα να πω ότι ο δρόμος προς τον θεϊκό μας στόχο γεμάτος καταπράσινα κάθε είδους και γένους δένδρα, θάμνους, πόες, μυρωδιές, λουλούδια και ότι άλλο μπορεί να φιλοξενεί ένας Παράδεισος. Να και η υλοποίηση του ονείρου μας. Χαμογελαστοί και χαρούμενοι για την άφιξη μας οι οικοδεσπότες τους. Μαζί τους άγγελοι μεταμορφωμένοι σε πανέμορφα παιδιά. Θεέ μου λες και να διακτινιστήκαμε στον πραγματικό Παράδεισο; Λες ο Κοέλο να είχε δίκιο;
Το χαμόγελο των οικοδεσποτών ξεπερνούσε το μέγεθος του προσώπου τους. Περισσότερο από εμάς αυτοί χαίρονταν για το γεγονός. Μάλλον είμαστε στον Παράδεισο, ψιθύρισε η Τάσα που εκεί θα πρέπει να την αποκαλώ Αναστασία. Παράδεισος βλέπεις.
Ο δρόμος για τον Θερμαϊκό, μια σύντομη διαδρομή μερικών λεπτών με τη βοήθεια της τεχνολογίας. Θεέ μου να την η γωνιά των Εσπερίδων. Η θάλασσα να σε προκαλεί να πέσεις σαν τον Αιγέα. Στολισμένη στα καταγάλανα, παιχνιδιάρα και μυστηριώδης. Πολλές οι απορίες και οι θαυμασμοί αλλά στον Παράδεισο δεν υπάρχουν τέτοιες ερωτήσεις.
Η βουτιά σκέτη αναβάπτιση. Συναντάς το έμβρυό σου λες, στη κοιλιά της γης και εύχεσαι να μην τελειώσει ποτέ αυτή η εγκυμοσύνη. Παρακαλείς να μείνεις παντοτινά σε εμβρυική κατάσταση. Στην αγκαλιά του Αιγαίου.
Τα βραδινά η απαράμιλλη γοητεία μεταμορφωμένη και προσωποποιημένη. Οι μυρωδιές του δάσους, η γοητεία του απερίγραπτου φεγγαριού που μεγάλωσε θαρρείς και δημιούργησε σκιές και εξωτικά και μυρωδιές και λιβάνι.
Λάθος έκαναν οι γεννήτορες του ονόματος και πρόγονοί μου σε Κασσάνδρα. Μάλλον τυφλοί θα ήταν και δεν κατάλαβαν και δεν είδαν ότι ζούσαν σε έναν Παράδεισο. Στη Φλέγρα ή Παλλήνη ή Κασσάνδρα ανταμώνουν οι νύμφες και οι Θεοί είχαν μεγάλα κέφια στην πλάση της, λες και ήθελαν να την αποζημιώσουν γιατί εκεί εξελίχθηκε η Τιτανομαχία, το θέρετρο ενός πανάρχαιου και μυθικού πολέμου. Μάλλον καθισμένοι στους θρόνους τους, στον Όλυμπο που δεσπόζει απέναντι, ήθελαν τον κήπο τους εμπρός τους, πανέμορφο.
Από την άλλη άκρη η φανέρωση της Ορθοδοξίας, εγκατάστησε την Παναγιά στο περιβόλι της στο Άγιο Όρος με το σύμβολο του Χριστιανισμού τον Σταυρό να υψώνεται στον Άθω.
Εδώ περπάτησαν νικητές Θεοί, ημίθεοι σαν τον Ηρακλή που βοήθησε την Θεά Αθηνά κατά τη σύλληψη του Εγκέλαδου, γίγαντες και τιτάνες, βασιλιάδες, ήρωες και πολεμιστές. Στις σύγχρονες ένδοξες ιστορικές σελίδες του Έθνους, εδώ περπάτησε η Νίκη και δαφνοστεφάνωσε τους νεκρούς ήρωες κατά τον χαλασμό της Κασσάνδρας στα χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης.
Το ξυπνητήρι, μου χάλασε ένα θαυμάσιο όνειρο. Ίσως είναι καλύτερα έτσι. Ίσως είναι θάρρος να αναπολείς τα καλοκαίρια στους χειμώνες. Ποιους χειμώνες; Μασκαρεμένη η φύση περιμένει τα καρναβάλια.
0 Σχόλια