Του Ανδρέα Τσιφτσιάν - ὥσπερ λίθοι τε καὶ πλίνθοι καὶ ξύλα καὶ κέραμος ἀτάκτως μὲν ἐρριμμένα οὐδὲν χρήσιμά ἐστιν.

 

 

Ένας άνθρωπος, ένα trans άτομο, καταρρέει επειδή «δεν του έδωσαν μια δεύτερη ευκαιρία να αλλάξει τον κόσμο» (όπως είπε) σε μία εκπομπή reality «ανάδειξης» φωτομοντέλων. Μία προσωπική αντίληψη συγκρούεται με ένα κοινωνικό πρόβλημα και τότε έρχονται στην επιφάνεια μια σειρά πολιτικών ζητημάτων.

 

Δεν κοροϊδεύω αυτό το παιδί. Είτε το έχουμε συνειδητοποιήσει είτε όχι, η ειρωνική αλήθεια είναι ότι δυνητικώς όλοι είμαστε στη θέση αυτού του ανθρώπου ως αντικείμενο εκμετάλλευσης.

 

Δεν κάνει κάτι κακό, ακολουθεί τη φύση του. Συμπονώ, διότι δίνει μια μάχη με τον ίδιο τον εαυτό του. Κατέρρευσε η επιβεβαίωση, όχι αυτού που είναι, αλλά αυτού που θα ήθελε να είναι. Δε θα βρείτε βέβαια κάτι ιδεαλιστικό και ρομαντικό σε αυτό. Ήθελε να αλλάξει τον κόσμο, όχι βέβαια για να γίνει ο κόσμος καλύτερος, αλλά συμβατός με τον δικό του.

 

Κατά πόσο η διαταραχή φύλλου στα trans άτομα είναι ψυχική νόσος, έχει αποφανθεί ο ΠΟΥ σχετικά που δίνει και τις κατευθυντήριες γραμμές ψυχικής υγείας και αγωγής στους ειδικούς ανά τον κόσμο. Αρχικά συγκαταλέγονταν στις ψυχικές νόσους, πέρασε μία πορεία αναθεωρήσεων, επαναπροσδιορίστηκε από ανωμαλία σε διαταραχή, μετά σε διαστροφή μέχρι που αποχαρακτηρίστηκε από νόσος και θεωρείται σήμερα απλώς μια σεξουαλική επιλογή.

 

Εφόσον ο ΠΟΥ το θέλει έτσι, η γνώμη μου περισσεύει. Οι αντιδράσεις στην επιστημονική κοινότητα των ψυχιάτρων όμως συνεχίζουν να υπάρχουν με ανοιχτό το ερώτημα αν όλα συνέβησαν κατόπιν επιστημονικών διαδικασιών ή πολιτικών παρεμβάσεων. 

 

Άλλωστε δεν είναι αυτό το θέμα μου, δηλαδή αυτό της προσωπικής επιλογής.

 

Το θέμα μου είναι ο τρόπος με τον οποίον αντιμετωπίζουμε τη «διαφορετικότητα» και αυτό είναι ένα κοινωνικό ζήτημα, οπότε ως τέτοιο με αφορά.

 

Από τη μία μεριά είναι το «κοινωνικό στίγμα», δηλαδή η περιθωριοποίηση, ο εξοβελισμός του ατόμου ως λειτουργικό κύτταρο  της κοινωνίας. Οι επιλογές τους είναι περιορισμένες. Οι ευκαιρίες τους μετρημένες. Συνιστούν δε, «ηθικό κίνδυνο» για πολλά επαγγέλματα και ίσως όχι αδίκως, διότι η κοινωνία εκτός από  μεροληπτικά και ζημιογόνα στερεότυπα έχει και κανόνες με συλλογικό ένστικτο αυτοσυντήρησης  για να μπορεί να λειτουργεί με στοιχειώδη συνοχή. Παλιότερα, αν τέτοια άτομα ήθελαν να επιβιώσουν οικονομικά η μόνη διέξοδος ήταν το πεζοδρόμιο. Καταλαβαίνω ότι δίνουν αγώνα να αφομοιωθούν κοινωνικά και οικονομικά και σε αυτό δε θα με βρουν απέναντι. Προσπαθούν να διευρύνουν τις ευκαιρίες τους και καλά κάνουν.

Είμαι με αυτόν που πλήττεται, με τον αδύναμο, με τον ανυπεράσπιστο. Γράφω πάντα από ιδεαλιστικό κίνητρο για να υπερασπιστώ συνανθρώπους μου, έχοντας όμως πάντα επίγνωση της διαφοράς μεταξύ του αγώνα για δικαιώματα και του αγώνα για δικαιωματισμό.

 

Κι έρχεται αυτή η εκπομπή, μια ακόμη τέτοια εκπομπή που ξεγυμνώνει την αλήθεια, χωρίς καν τα θύματα να το έχουν καταλάβει. Προσέξτε, δε στηρίζουν τη διαφορετικότητα, την εκμεταλλεύονται! Τη χρησιμοποιούν ως πρόσχημα για να παράξουν σχέσεις κυριαρχίας και επιρροής.

Από την άλλη μεριά είναι λοιπόν αυτοί, γνωστοί και ως οι ρατσιστές των «ρατσιστών». Οι κατ' επάγγελμα αγαπολόγοι, οι  a la carte αντιφασίστες.

 

Άδραξαν την ευκαιρία να γελοιοποιήσουν, να εκθέσουν, να διασύρουν έναν άνθρωπο για την τηλεθέαση, για τα νούμερα, για το αφήγημα της διαφορετικότητας και το αφήγημα της «επιτυχίας». Τον έφεραν μέχρι εκεί που ήθελαν και κατόπιν τον πέταξαν, τον φούσκωσαν και τον ξεφούσκωσαν, αφού πρώτα τον υποδέχτηκαν μετά βαΐων και κλάδων, με τσιρίδες  ενθουσιασμού για το «θάρρος», για το τρομερό και φοβερό μήνυμα που θέλει να περάσει, το τόσο γεμάτο νόημα,  αυτό του ιδεολογικού αυτοπροσδιορισμού του φύλου.

 

Επενδύουν στις αυταπάτες των ανθρώπων, αυτές που τεχνηέντως δημιουργούν οι ίδιοι μέσα από εικονικές πραγματικότητες του glamour.

 

Και αυτό για μένα, πέρα από το παραπάνω προσωπικό και κοινωνικό ζήτημα, αναδεικνύει μια σειρά από πολιτικά ζητήματα:

 

Αν θες να ασκείς επικυριαρχία στους ανθρώπους και να σε αποδέχονται αδιαμαρτύρητα στη θέση του εξουσιαστή τους, δώσε τους το όνειρο να γίνουν και αυτοί αυτό που είσαι, να θέλουν να φτάσουν εκεί που είσαι. Δώσε τους την ψευδαίσθηση της ευκαιρίας.

 

Κατ' επέκταση, ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να κάνεις την πλέμπα να συνθηκολογήσει με την ελίτ είναι να την κάνεις να πιστέψει ότι θα γίνει και η ίδια!

 

Για να εκμαυλιστεί η  συλλογική κοινωνική συνείδηση και να συντηρείται έτσι σε λήθαργο μία διαιρεμένη πλειονότητα απέναντι σε μία άρχουσα ενωμένη μειονότητα, τα εργαλεία είναι ο κατακερματισμός της κοινωνίας σε ανταγωνιστικές μεταξύ τους ομάδες, η a la carte ελευθερία και η ψευδαίσθηση δημοκρατίας. Ποτέ άλλωστε δεν πρόκειται να διεκδικήσεις κάτι, το οποίο νομίζεις ότι ποτέ δεν έχασες.

 

Όταν ο αγώνας για ελευθερία κατακερματίζεται και ομαδοποιείται και μάλιστα σε σχέση παιγνίου μηδενικού αθροίσματος (δηλαδή το κέρδος του ενός είναι χάσιμο για έναν άλλον),  όταν δηλαδή την αντιλαμβανόμαστε ως συντεχνιακή, οπαδική ή δικαιωματιστική έννοια και μάλιστα κατά τρόπο οριζόντιο, τότε διαρρηγνύεται ο κοινωνικός ιστός, η κοινωνική συνοχή. Και γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι η ελευθερία του ενός σταματά πάντα εκεί που θίγεται η ελευθερία ενός άλλου και ο δικαιωματισμός του ενός (δηλαδή το απεριόριστο δικαίωμα ελευθερίας όπως το αντιλαμβάνεται αυθαίρετα ο ίδιος), μοιραία θα θίξει το δικαίωμα ενός άλλου.

 

Καμία Δημοκρατία δεν μπορεί να λειτουργήσει με απεριόριστες ελευθερίες, διότι όσες θα είναι αυτές, άλλες τόσες θα είναι και οι ελευθερίες που για χάρη των πρώτων θα πρέπει να περιοριστούν.

 

Το «σπάσιμο» του αγώνα για  κοινωνική ελευθερία σε κομμάτια την υπονομεύει. Ο σκοπός της Δημοκρατίας, εξυπηρετεί και επαγγέλλεται την ενσάρκωση της πολιτείας στο κοινωνικό σώμα των πολιτών, όχι σε ομάδες συμφερόντων που αντιλαμβάνονται την κοινωνική συνύπαρξη σε  παράλληλη πορεία. Όταν ο αγώνας της ελευθερίας δεν έχει αναφορά στο συλλογικό υποκείμενο, όταν ο καθένας έχει διαφορετική και αυθαίρετη αντίληψη γι’ αυτήν και πάντα μέσα από το πρίσμα του οπαδικού, συντεχνιακού  συμφέροντος ή μιας δήθεν «καταπιεσμένης» μειονότητας που βλέπει παντού φαλλοκράτες και φασίστες εχθρούς γύρω της, τότε μοιραία η μία ομάδα θα συγκρουστεί με μια άλλη.

 

Οι ΛΟΑΤΚΙ είναι ένα τέλειο παράθυρο ευκαιρίας για περαιτέρω θρυμματισμό  της κοινωνίας και αναθεωρητισμό της έννοιας της ελευθερίας. Όταν ένα αντικειμενικό στοιχείο αναθωρείται σε υποκειμενικό τότε όλα πια μπορούν να αναθεωρηθούν. Δεν έχουν  κάθετη αντίληψη της διαφορετικότητας, αλλά οριζόντια. Δεν υπάρχουν φτωχοί και πλούσιοι, προνομιούχοι και αδικημένοι, όχι, υπάρχουμε εμείς, οι ΛΟΑΤΚΙ και οι άλλοι. Πώς με αφορά αυτός ο αγώνας λοιπόν;

 

Όταν για παράδειγμα θεωρείς ως γυναίκα, όχι ό,τι είναι γυναίκα, αλλά ό,τι φαίνεται σαν γυναίκα, τότε δε ζητάς ίσα δικαίωματα με τη γυναίκα, ουσιαστικά αυτό που ζητάς είναι να αφαιρεθούν δικαιώματα από τη γυναίκα. Και το πρώτο και κυριότερο είναι να σταματήσει να θεωρεί τον εαυτό της γυναίκα, εφόσον αυτό δεν είναι πια αντικειμενικό γεγονός, αλλά προϊόν ελευθεριάζουσας αντίληψης.  Εκτός κι αν πράγματι πιστεύετε, ότι ο κοινωνικός αγώνας των γυναικών για ισότητα εξυπηρετείται καλύτερα υπό τη σημαία άλλης «επωνυμίας», όπως π.χ. ως «φύλο Α» ή «φύλο Β».

 

Δικαίωμα είναι να αγωνίζεσαι για δικαιώματα ίσα με τους άλλους. Δικαιωματισμός είναι να αντικαταστήσεις τα δικαιώματα των άλλων με  τα δικά σου.

 

Εναπόκειται στην προσωπική ελευθερία του καθενός να θεωρεί για τον εαυτό του ό,τι θέλει. Τούτο είναι πράγματι αναφαίρετο δικαίωμα στο πλαίσιο της ατομικής του ελευθερίας. Το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού όμως είναι ατομική υπόθεση, όχι κοινωνική υποχρέωση.

 

Το αδιαμφισβήτητο δικαίωμα δηλαδή, ότι μπορεί ο καθένας να  λέει για τον εαυτό ό,τι θέλει, δε σημαίνει υποχρέωση και για τους υπόλοιπους να πιστέψουν και να αποδεχτούν ως αληθές αυτό που λέει. Έχει ειπωθεί πολλάκις: Η κοινωνία οφείλει να σέβεται τις προσωπικές προτιμήσεις όλων, δεν είναι όμως υποχρεωμένη να συμμετέχει στις προσωπικές τους ονειρώξεις, να γίνει δηλαδή και η ίδια μέτοχος και κοινωνός των σεξουαλικών τους προτιμήσεων. Το πρόβλημα δεν είναι όταν ένας άνδρας λέει, «είμαι γυναίκα». Το πρόβλημα ξεκινάει από το σημείο που αφαιρεί το δικαίωμα από τους υπόλοιπους να του πουν «όχι, δεν είσαι»!

 

Για τολμήστε να το πείτε αυτό στους «δημοκράτες» της ελευθερίας της έκφρασης.

 

Θυμόμαστε πολλές παρόμοιες περιπτώσεις δικαιωματισμού.

 

«Έχουν οι Σκοπιανοί το δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζονται ως Μακεδόνες;» Όχι, δεν το έχουν. Διότι αν το έχουν, τότε δεν το έχουμε εμείς. Δε ζητούν ίσα δικαιώματα, ζητούν ταυτόχρονα να τα αφαιρέσουν από εμάς.

 

Το πανεπιστήμιο Princeton υπονόμευσε τη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών και όχι για λόγους περικοπής δαπανών. Η αιτιολογία ήταν άλλη:

 

«Η κλασσική παιδεία υπονομεύει την ισότητα των σπουδαστών. Οι σπουδαστές με κλασσική παιδεία μπορεί να επιδείξουν και να προπαγανδίσουν πνευματική ηγεμονία. Αυτό είναι ρατσιστικό απέναντι στους μαθητές οι οποίοι που για τον οποιονδήποτε λόγο δεν είχαν κλασσική παιδεία, υστερούν»! Τα ομηρικά έπη χαρακτηρίστηκαν ως «λευκή λογοτεχνία»!

 

Έτσι όμως, όπως σωστά ειπώθηκε τότε, στερείς το δικαίωμα στα παιδιά μέσω της κατάργησης της κλασσικής παιδείας να έχουν πολιτιστικές αναφορές και τα καταδικάζεις (τουλάχιστον) σε γλωσσική φτώχεια. Δίνεις σε κάποιους, αφαιρώντας από άλλους.

 

Η Λόρελ  Χάμπαρντ, γενημένη ως Γκάβιν Χάμπαρντ έλαβε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο το 2020 ως γυναίκα. Σε ποιο άθλημα λέτε;  Στην  άρση βαρών! Η ΔΟΕ τη δέχτηκε με την αιτιολόγηση ότι «πρέπει να επιτρέπεις σε κάποιον να ζει το όνειρο που πραγματικά θέλει». Αν τώρα αυτό στερεί από άλλες γυναίκες το όνειρο να γίνουν ολυμπιονίκες, θεωρήθηκε προφανώς άνευ σημασίας.

 

Σχολείο στην πολιτεία της Καλιφόρνιας θέλει  να αλλάξει και να υποβαθμίσει τον τρόπο διδασκαλίας των μαθηματικών. Διαβάζουμε στην αιτιολογία: «Τα μαθηματικά προσφέρουν πάντα μία μοναδική λύση και αυτό είναι ρατσιστικό! Τα παιδιά όμως πρέπει να μάθουν ότι οι λύσεις και οι αποχρώσεις στη ζωή είναι πολλές»!

 

Αυτός είναι ο νεοφασισμός της πολιτικής ορθότητας.

 

Οι ΛΟΑΤΚΙ γνωρίζουν, κάτι που δεν έχει γίνει ακόμα γενικά κατανοητό: Δε θα πάρουν, αν δε μας το πάρουν!

 

Προσέξτε ένα άλλο ποιοτικό χαρακτηριστικό σε τέτοιου είδους εκπομπές, επίσης με πολιτική χροιά.  Δεν υπάρχει καμία αναφορά συλλογικότητας στην έννοια της επιτυχίας!

 

Η επιτυχία πασάρεται ως επιβεβαίωση της προσωπικής έπαρσης. Επιτυχία για τον εαυτό σου και μόνο, να καταφέρεις να σε θαυμάζουν όλοι! Η επιτυχία για την προβολή, όχι για τη συνεισφορά. Επιτυχία είναι να ακολουθείς τους προσωπικούς σου στόχους, όχι (και) αυτούς της κοινωνίας.   Δεν είναι να προσφέρεις στους άλλους, η επιτυχία. Δεν είναι να λειτουργήσεις ως μέρος ενός συνόλου, για το καλό του συνόλου, η επιτυχία.

 

Επιτυχία είναι να θυσιάσεις τα πάντα μπροστά στον αντικειμενικό σκοπό, οικογένεια, φίλους, κοινωνική προσφορά, συλλογική δράση, κοινωνική συνειδητοποίηση κοκ.

 

Για να καταφέρεις να αλλάξεις τον κόσμο λοιπόν, πρέπει να πάψεις να ασχολείσαι με τον κόσμο!

 

Πάντα θα το φωνάζω, όσο κι αν δεν είναι αρεστό στους «διαφορετικούς» συνανθρώπους μας που νομίζουν ότι τους πικραίνουμε καμιά φορά.

 

Εμείς, οι «ρατσιστές», οι  «φασίστες», «οι λευκοί άνδρες, χριστιανοί» (sic) δεν αμφισβητούμε το ελεύθερο δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής ενός ελεύθερου ανθρώπου.

 

Αυτό που αμφισβητούμε είναι η επιβολή του δικαιωματισμού ως κοινωνική σύμβαση. Αμφισβητούμε το δικαίωμα στο απεριόριστο δικαίωμα. Αμφισβητούμε την ελευθερία στην απεριόριστη ελευθερία. Ζητούμε μία κοινωνία με πλήρη δικαιώματα (άρα και χωρίς διαχωρισμούς), αλλά ζητούμε να αντιληφθείτε και τη διαφορά μεταξύ πλήρους και απεριόριστου. Ζητούμε και για εσάς, ό,τι ισχύει και για όλους.

 

Συνεπώς, τους εχθρούς σας, ψάξτε να τους βρείτε αλλού, στους ζητωκραυγαστές σας, αυτούς που εσκεμμένα σας εμποδίζουν να δείτε τη διαφορά για να κάνουν αυτοί τη «διαφορά».

 

 

Ανδρέας Τσιφτσιάν

Οικονομολόγος