Νοέμβρης ήταν βρε παιδιά, καταραμένη μέρα… Ο Βασίλης Καραγιάννης θυμάται και μας μεταφέρει τις αφηγήσεις του Χρήστου Μπλέτσου

Μεγάλη Πέμπτη 2022

Τότε ήταν Παρασκευή 1967

Φ ω τ ο γ ρ ά φ ο ς στην πόλη

Πρωί στο Καφέ Μπο στην κεντρική πλατεία.

Κατάγομαι από τη Στέρνα, χωριό μικρό κολλημένο διοικητικά στο πιο μεγάλο Βελανιδιά. Μόλις απολύθηκα από το στρατό πήγα στο γραφείο του βουλευτή Κοζάνης Γ. Καστανίδη. Χωρίς αμοιβή, ήμουνα και στη νεολαία της ΕΔΗΝ. Το χωριό τον καιρό της δικτατορίας είχε κάμποσο κόσμο. Τώρα... Μετά το πραξικόπημα είπα μια κουβέντα για τη χούντα. Ούτε θυμάμαι. Με πιάσαν μέρα του Πάσχα στο χωριό αφού οι σπιούνοι δουλεύουν 24ωρον. Με πήγαν στη Νεάπολη, εκεί ανήκαμε. Στο τμήμα με περίλαβαν οι χωροφύλακες στο ξύλο. Πρήστηκα, σαν νταούλι έγινε το πρόσωπο. Με το ΚΤΕΛ και συνοδεία 3 χωροφυλάκων, πρώτη θέση μάλιστα με χειροπέδες, με έφεραν Κοζάνη. Στο λόχο της ΕΣΑ της 9ης Μεραρχίας με βάρεσαν πάλι. Μ’ έχωσαν στις επανορθωτικές φυλακές της πόλης κοντά στην κλινική Τσαρίδη. Είμασταν όλοι οι πολιτικοί κρατούμενοι ο ένας πάνω στον άλλον. Στρωματσάδα. Αθλιες συνθήκες. Γεμάτη η φυλακή. Η βούτα! Δίκη στο στρατοδικείο: Διασπορά ψευδών ειδήσεων. Τι είπα; Στο στρατοδικείο ήμουν 5ος στο πινάκιο περίμενα να δω πως πάνε οι προηγούμενοι. Είχα δικηγόρο τον Τάκη Ασημόπουλο ήταν κι ο Χαράλαμπος Αντωνιάδης μετέπειτα δικαστής, ασκούμενος τότε στον βουλευτή μου. Αναβολές συνεχώς. Ηρθε η σειρά μου. Η φρουρά που ήταν εκεί μαζί μου και στον καθένα μπροστά 6 στρατιώτες παρουσίαζαν όπλα όταν βγήκε ο πρόεδρος και διάβασε την ποινή μου. 20μήνες και 300 μεταλλικές για διασπορά ψευδών ειδήσεων. Ετσι και χάριν μου παρουσίασαν όπλα ούτε σημαία να ήμουνα σε υποστολή ή έπαρση.

Με πήγαν στο Γεντί Κουλέ. Εκεί γνώρισα κάποιους επώνυμους της ΕΔΑ, όπως το Σπύρο Σακέτα. Επίσης τον εισαγγελέα Πρωτοδικών, αυτόν τον σπουδαίο άνθρωπο, Π. Δελαπόρτα. Τους πολιτικούς κρατούμενους μας παρηγορούσε όσο μπορούσε· πως δε θα αργήσει να φύγει αυτή η λέπρα. Εμειναν 7 χρόνια. Υπηρέτησα την πατρίδα φυλακισμένος 14 μήνες. Στην πρώτη αμνηστία του Παπαδόπουλου 1969 απολύθηκα.

Ονομάζομαι Χρήστος Μπλέτσος

για πολύ καιρό ζούσα από τις φωτογραφίες

που έβγαζα στην πόλη.

Τώρα υπάρχω

χωμένος μέσα

στις ενθυμήσεις τους.

ΥΓ. Εν τω μεταξύ πέθανα εντελώς κι αιφνιδίως στις 27 του μηνός Νοεμβρίου 2019 δεν πρόλαβα να δω το 2020. Ημουν 78 καιρών και άλλων τόσων χρόνων.