Η ταινία «Ψυχή Βαθιά» του Παντελή Βούλγαρη, είναι μια δραματική πολεμική ταινία του 2009. Διαδραματίζεται στην εποχή του εμφυλίου πολέμου, ακολουθεί την ιστορία δύο αδελφών και καταγράφει το κλίμα της εποχής. Μια εποχή που σημάδεψε τον τόπο μας και άφησε σημάδια ως τα σήμερα!
Ξαναβλέποντας πρόσφατα την ταινία αυτή, μας δημιουργήθηκαν προβληματισμοί και απορίες, αν εκείνη η εποχή έγινε μάθημα για να δούμε την αλήθεια και να μην ξαναγίνουν τα ίδια λάθη. Αν έγινε κατανοητό πως ο διχασμός είναι καταστροφικός και οι μόνοι κερδισμένοι είναι αυτοί που δημιουργούν αυτές τις συνθήκες. Αν θα ακολουθήσουμε δική μας αυτόνομη πορεία ή θα εκτελούμε εντολές ξένων δυνάμεων ακόμα.
Στην ελληνική πραγματικότητα τείνει να νομιμοποιηθεί η αντίληψη, πως ακόμα και η ελάχιστη υπόνοια για κάποιον που διακατέχεται από φιλοπατρία, ακεραιότητα, πίστη προς το Σύνταγμα, τον αποκλείει αυτόματα από τον κύκλο της πολιτικής!
Κύρια προσόντα για μια απρόσκοπτη καριέρα, εκτός της αποφοίτησης από υπερατλαντικά εκπαιδευτικά ιδρύματα, θα πρέπει να υπακούει σε σχέδια τύπου Ανάν, με αποδοχή σχεδίων των παγκοσμιοποιητών, με ΝΑΙ σε περίεργες συμφωνίες τύπου Πρεσπών, με τάσεις εθνομηδενισμού, με την αποδόμηση των παραδόσεων, την περιθωριοποίηση της Χριστιανικής Πίστης και τότε μόνον θα έχει το διαβατήριο να κάνει καριέρα στην πολιτική!
Η ιστορία όμως διδάσκει, πως σε διάφορες χώρες στο παρελθόν, τέτοιες ανάλογες τάσεις αποτέλεσαν προοίμιο διάλυσής τους.
Ας ξαναγυρίσουμε όμως στην ταινία του Βούλγαρη «Ψυχή Βαθιά». Επειδή δε όλο το σκηνικό έχει να κάνει με στρατιωτικές επιχειρήσεις, κάνουμε μία σκέψη. Πως η στολή του στρατιώτη μπορεί να έχει μια λαμπρότητα κατά τη στιγμή της παρέλασης, αλλά στο καθήκον των πολεμικών επιχειρήσεων, η ίδια αυτή στολή δείχνει κατά βάθος, κάποιες φορές, όπως η σκούφια μιας δούλης. Κρύβει τη μοίρα μιας τυφλής υποταγής.
«Ψυχή Βαθιά» σε μια ηρωική αλλά παράλληλα σκοτεινή και τραγική εποχή του ελληνικού εμφυλίου πολέμου, με τους μαχητές των δύο πλευρών από τη μία ή την άλλη όχθη του ματωμένου ποταμού, να θεωρούν το δίκιο δικό τους.
Ξένα συμφέροντα, τυφλό πάθος, σε ένα πεδίο γεμάτο σταυρούς και αίμα. Ένας δρόμος γεμάτος αγκάθια ήταν ότι ακολούθησε την αποχώρηση των ηττημένων Γερμανών, όπου τα αδελφοκτόνα δόρατα γκρέμισαν ταμπού, έστησαν τοτέμ, με την αλήθεια και το ψέμα ΕΝΑ, στο δρόμο που χάραξε η ξενοκρατία!
Οι «λευκοί» και οι «κόκκινοι» ήθελαν το δίκιο δικό τους, αλλά οι ασπίδες των πολεμιστών τρυπημένες και σκόρπιες, έγιναν πικρόχολο τραγούδι των τροβαδούρων, σε έναν κόσμο που άκουγε χωρίς να μιλά.
Έχει ωραιότητα ο αγώνας που δίνεται με πίστη σε ιδανικά και όταν αυτό έχει θετικό πρόσημο, σε μια διαδρομή για καλύτερη κοινωνία. Είναι όμως αρνητικό όταν προστίθεται ακόμα μια γενιά αμφίβολων διαδρομών, επειδή έτσι πρόσταξαν οι κηδεμόνες!
Αγώνες χωρίς μεσίτες ονείρων, σε ζητήματα που απασχολούν τον άνθρωπο, για έναν κόσμο δικαιότερο.
Οι μαχητές εκείνοι είδαν τα οράματά τους να σκορπίζονται. Οι «κόκκινοι» και οι «λευκοί» του εμφυλίου, που πίστεψαν σε έναν καλύτερο και ελεύθερο κόσμο με ισότητα και δικαιοσύνη, απογοητεύτηκαν.
Για τους μεν, οι θεωρίες του Μαρξ και του Έγκελς ήταν ένα ψεύτικο όραμα και για τους δε, ο ελεύθερος κόσμος για τον οποίο έδωσαν ψυχή και αίμα, δεν ήταν ούτε ελεύθερος, αλλά ούτε είχε ψήγματα ισότητας και δικαιοσύνης. Μια φιλελεύθερη ολιγαρχία, όπου τον κύριο και αποκλειστικό λόγο είχε ο ξένος πορθητής!
Στην ταινία του Βούλγαρη «Ψυχή Βαθιά», με πολύ ρεαλιστικό τρόπο, στην εποχή του εμφυλίου όπου ο αδελφός σκότωνε τον αδελφό και όλοι νόμιζαν πως υπηρετούν ιδανικά, στο τέλος του δρόμου φαίνεται πως «έπεσαν απορώντας».
Αντί τα παθήματα εκείνα να γίνουν μαθήματα προς αποφυγήν για τις επόμενες γενιές, ξαναγύρισαν εποχές με νέους διχασμούς, με αλόγιστους «ανένδοτους», την δικτατορία του «67», το χάσιμο της μισής Κύπρου το «74», τα Ίμια, το «σχέδιο Ανάν», την υποχωρητικότητα στο Αιγαίο κλπ.
Για να ξαναγυρίσει ο Έλληνας πολύ πίσω, τότε που ο κατακτητής τον έλεγε ραγιά. Τι θα πει ραγιάς; «Ραγιάς είναι εκείνος που τρέμει τους μπάτσους των Τούρκων, σκλάβος του φόβου του. Ραγιάς είναι ο μισός άνθρωπος. Την ραγιαδοσύνη την ονομάζει αναγκαία φρονιμάδα. Τον ραγιά τον κυνηγάς και κρύβεται, τον δέρνεις κι ακόμα σκύβει, αλλά και τον σκοτώνεις και σιωπά». Έτσι έλεγε ο Ίωνας Δραγούμης για τους Νεοραγιάδες!
Εάν ξαναγύριζε ο Ίωνας και έβλεπε την κατάντια των πολιτικών μας, θα ξεκινούσε αγώνα εναντίον αυτού του εξαμβλώματος που κατάντησε η Ευρώπη, αλλά και των Ελλήνων πολιτικάντηδων. Πολιτικούς που παίρνουν εντολές για το τι θα κάνουν και που έχουν καταργήσει την εθνική κυριαρχία!
Ραγιαδισμός είναι όσα ζούμε σήμερα, με την Ελλάδα υποθηκευμένη για 99 χρόνια και με την εκτέλεση ανθελληνικών εντολών, που αλλάζουν την ιστορία μας. Από ποιους; Από τους βουλευτές που έπρεπε να τιμούν τον όρκο τους στο Σύνταγμα και αντ’ αυτού, υπηρετούν αλλότρια συμφέροντα, για να σώσουν (οικονομικά και πολιτικά) το τομάρι τους!
Καταντήσαμε μια χώρα χωρίς εθνική κυριαρχία και αξιοπρέπεια. Οικονομικά υπερχρεωμένοι, κοινωνικά διχασμένοι και χωρίς να παράγουμε σχεδόν τίποτα. Ραγιάδες εκτελεστές εντολών και υπηρέτες ξένων και εγχώριων συμφερόντων. Με πολιτικούς αιχμάλωτους του ευρωπαϊκού και αμερικανικού παράγοντα, αλλά και δέσμιους τραπεζιτών και φαρμακοβιομηχάνων!
Σε πρώτο πλάνο με τους πουλημένους δημοσιογράφους, εκδότες και καναλάρχες, που με τα ψέματά τους έγιναν αρχιτέκτονες της καταστροφής της χώρας.
Αφού η ρίζα του κακού είναι γνωστή, γιατί συνεχίζουμε το ρόλο του ραγιά; Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει σοβαρότητα σε ένα πολιτικό σύστημα, που το καλοκαίρι καίει τη χώρα, σε μια απλή μπόρα πνίγει τον τόπο, το χειμώνα κλείνει κεντρικές λεωφόρους και με τη ΔΕΗ αφήνει χωρίς ρεύμα τη μισή Ελλάδα; Μια Ελλάδα διχασμένη και ταπεινωμένη!
Έτσι και αλλιώς, αφού την πολιτική μαγειρεύουν οι «προστάτες» εξωτερικού και εσωτερικού, όποια κυβέρνηση και αν οριστεί από αυτούς να προκύψει από τις εκλογές, θα είναι εμπνεύσεως Βερολίνου – ΗΠΑ. Φυσικά με σύμφωνη γνώμη μεγαλοεργολάβων καναλαρχών στην ενδοχώρα!
Θα συνεχίσουμε έτσι;;;
Η ΑΝΟΧΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΗ!!
Διαμαντής Θ. Βαχτσιαβάνος
0 Σχόλια